ELA WOLFFÓWNA
Urodziła się 5 listopada 1895 roku w Smogorzewie (województwo kieleckie). Ukończyła we Lwowie szkolę powszechną. Była jedną z pierwszych harcerek w mieście. W 1916 roku ukończyła seminarium nauczycielskie i podjęła pierwszą pracę w szkole pod Tomaszowem Lubelskim. W czasie I wojny światowej prowadziła w tajemnicy harcerskie zbiórki. Zajmowała się też tajną działalnością niepodległościową pod pseudonimem „Szczęsna”. Była kurierką I Brygady Legionów Polskich.
W listopadzie 1918 r. na wieść o walkach we Lwowie pieszo ruszyła do ukochanego miasta, przedostała się przez linię wojsk ukraińskich i dołączyła do polskich obrońców. W trakcie walk m.in. obsługiwała kuchnię polową i rozwoziła żywność żołnierzom znajdującym się na linii frontu. Była bardzo odważna i swoją służbę traktowała niezwykle odpowiedzialnie. Mówiła, że żołnierz nie może walczyć o głodzie, a harcerka nie może zawieść oczekujących na posiłek żołnierzy. Wśród Orląt Lwowskich była także dwójka młodszego rodzeństwa Eli – jej siostra Maria i brat Władysław. Ela przeżyła walki o Lwów. W 1920 roku podczas wojny polsko-bolszewickiej po raz kolejny zgłosiła się do służby - była sanitariuszką i kurierką.
W okresie międzywojennym pracowała jako nauczycielka w Supraślu na Białostocczyźnie. Podczas II wojny światowej działała w konspiracji. Jako kurierka wielokrotnie pokonywała trasę z Warszawy do Lwowa i Białegostoku. Podczas jednej z konspiracyjnych wypraw została aresztowana przez Sowietów i deportowana do łagru w Kazachstanie. Zwolniona z sowieckiego obozu, wstąpiła do polskiego wojska, które w Związku Radzieckim organizował generał Władysław Anders. Przeszła cały szlak II Korpusu Polskiego. W czasie walk o Monte Casino pracowała w szpitalu polowym położonym tuż przy linii frontu.
Po wojnie wielokrotnie przechodziła przez zieloną granicę, pracując dla polskich władz emigracyjnych. W latach 1945-1950 przeprowadzała na zachód wielu Polaków zagrożonych przez komunistyczne służby w kraju. W 1951 roku za swoją działalność została aresztowana przez komunistów i skazana na karę śmierci, później zamienioną na karę więzienia. Wyszła na wolność w 1958 roku.
Zmarła 2 października 1988 roku w Warszawie. Została odznaczona m.in. Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.