WILHELM HALUZA
Urodził się 12 lutego 1903 roku w Zarudce pod Lwowem. Był synem kierownika szkoły w Krzywczycach. Jesienią 1918 r. rozpoczął naukę w 6 klasie VIII Gimnazjum. Już na początku listopada uciekł z domu i zgłosił się jako ochotnik do Szkoły Sienkiewicza, która była bardzo ważnym obiektem podczas walk o Lwów.
Początkowo Wilhelm Haluza znalazł się w 40 osobowym harcerskim oddziałe wywiadowczym, który składał się z chłopców w wieku 14-18 lat. Pod koniec października oddział ten rozpoczął działalność kurierską i wywiadowczą. Harcerze roznosili przesyłki do różnych miejsc, obserwowali koszary wojskowe i rogatki miasta meldując dowództwo o krokach przeciwnika. W szeregach harcerzy powstał pomysł utworzenia harcerskiego „oddziału bojowego”, ale ten pomysł nie spotkał się z poparcie dowództwa i członkowie harcerskiego oddziału wywiadowczego zostali rozesłani do różnych oddziałów, jako uzupełnienie. Wilhelm otrzymał przydział do tzw. kompanii kulparkowskiej. W dniu 5 listopada 1918 roku podczas walk na Kulparkowie Wilhelm został ciężko ranny. Zmarł w czasie transportu na punkt sanitarny.
Spoczywa na Cmentarzu Orląt Lwowskich, we wspólnym grobie ze swoim dziadkiem Stanisławem Buryanem, który również poległ w listopadzie 1918 roku.
Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 paździemika 1930 Wilhelm Haluza został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Opracowała dr Helena Kobus